Verslag Werkbezoek

Aan de donateurs van de Stichting Een Handreiking en aan belangstellenden.

Onlangs bezocht ik India voor de 19e keer ; de eerste 3 keren deed ik dit samen met echtgenoot Herman. Toen hij om gezondheidsredenen niet meer mocht reizen [en enkele sponsorkinderen, die ondertussen volwassen waren geworden, sterk aandrongen op onze komst], noodgedwongen alleen.

Ten gevolge van mijn confrontatie met diverse noden, ontstond in 1997/98 een klein project: een familyhome, waar pasgeboren meisjes –die anders gedood zouden zijn- werden opgevangen in een gezinssituatie. Dit project groeide onder de vleugels en regie van de door ons opgerichte Stichting Een Handreiking [SEH] en onder leiding van sponsorzoon Samuel uit tot de [multifunctionele hulpverlenings-]organisatie Helping Hands India Trust [oftewel HHIT], werkzaam onder de allerarmsten in Zuid-India in 18 dorpjes rondom Bangarapet, zo’n 100 km van de miljoenenstad Bangalore.

Wat omvat het project precies?

Sinds de start van het werk worden jaarlijks tientallen kleuters opgevangen en honderden kinderen in de schoolleeftijd door ons gesponsord om onderwijs te volgen [vroeger werden ze vaak thuis gehouden om op te passen of mee te werken op het veld] . Enkele honderden hebben nu de lagere school afgemaakt en soms daarna ook nog door HHIT gegeven cursussen gevolgd, zoals naaien, computerles of engels. De kinderen, waarmee we destijds begonnen, verdienen nu vaak zelf en kunnen bijdragen aan het gezinsinkomen. Een enkele keer geven ze ’s avonds huiswerkbegeleiding aan de schoolkinderen in het eigen dorp. in de loop der jaren is in diverse dorpen de verbetering van de leefomstandigheden duidelijk te zien aan de woningen!

Meestal werken de ouders als dagloners en zijn ze nog analfabeet, al leren ze soms enigszins mee met hun kinderen en kunnen ze nu bijv. hun handtekening zetten i.p.v. een duimafdruk... Vooral de moeders zijn door de opvang en het schoolgaan van hun kinderen ontlast, hebben vaak ook zelf kunnen verdienen en zijn dankzij de vrouwengroepen van HHIT in staat om wekelijks iets te sparen en om in geval van nood van de groep te lenen [zodat ze niet meer in handen van woekeraars hoeven te vallen zoals voorheen vaak gebeurde]. Ook hebben ze voorlichting en training gekregen op allerlei terreinen en zijn ze duidelijk zelfstandiger en weerbaarder geworden. In sommige vrouwengroepen zijn door ons gesponsorde en ondertussen getrouwde meisjes de enige leden, die kunnen lezen en schrijven en dus als secretaresse van het bestuur kunnen functioneren…

Verder heeft iedereen kunnen profiteren van de “medical camps”, die HHIT geregeld organiseert in samenwerking met diverse ziekenhuizen, zodat men in de eigen omgeving gratis consult kon krijgen en soms ook medicijnen of behandeling [varierend van staar- tot kanker-operaties].

Nog steeds is de situatie van eenzame ouderen en gehandicapten in de dorpjes bijzonder schrijnend. Een dertigtal ouderen wordt maandelijks door HHIT voorzien van voedings- en toiletartikelen; soms kunnen ze aanschuiven bij de maaltijd in het dagcentrum voor kleuters. Ook besteden de ‘social workers’ aandacht aan hen als ze de dorpen bezoeken voor de wekelijkse vergadering van de vrouwengroepen.

_ _ _ _ _ _

Tijdens mijn verblijf van enkele weken bezoek ik alle onderdelen van de hulpverlening in de dorpen en maak ik vrijwel alle facetten van het werk mee, zoals de driemaandelijkse bijeenkomst van de besturen van de 18 vrouwengroepen als ook de feestelijke diploma-uitreiking aan de cursisten van de ‘vocational training’. Verder worden ieder jaar de financiën van HHIT en de wensen voor het komende jaar uitvoerig besproken.

Belangrijk voor de continuïteit is, dat de voorzitter van SEH de laatste 5 jaren steeds een week meegaat, waarin hij zoveel mogelijk bezoekjes en evenementen bijwoont. Ook een ander bestuurslid heeft jaarlijks contact met Sam, zijn vrouw Urmila en de staf.

Een nieuw element sinds ons bezoek vorig jaar is de bewuste poging om vrouwen, die zich daarvoor willen inspannen, te helpen om ‘income generating projects’ op te zetten, o.a. door voorlichting en training te organiseren door buitenstaanders. Vrijwel altijd moet voor een dergelijk project geïnvesteerd en dus geleend worden; dat kan van de eigen vrouwengroep of anders van een bank [microkrediet in het klein]. Als gevolg van dit initiatief is er in een paar dorpen een winkeltje opgezet, worden er elders kaarsen of tassen geproduceerd, en bijv. ook een zeer gezonde drank voor kinderen [waarvoor maar liefst 11 ingrediënten moeten worden ingekocht, gemalen en gemengd, die dan aanmerkelijk goedkoper kan worden aangeboden dan in de officiële winkels]. Ook voor de marketing van de verschillende producten moet door Helping Hands soms hulp van buitenaf worden ingeroepen, maar tot nog toe lijkt de ontwikkeling veelbelovend!

Na een spannende periode van 1,5 jaar afwachten, heeft Helping Hands de afgelopen zomer van de regering toestemming gekregen om gedurende de komende 5 jaar geld te blijven ontvangen uit het buitenland! Tegelijkertijd lijkt het er op, dat de overheid op het platteland langzamerhand probeert het werk over te nemen. Dat maakt, dat ook HHIT wil proberen een ‘Income Generating Project’ te realiseren en zelf inkomsten te verwerven door een ‘playschool’ te starten, een soort betere kleuterschool, waarvoor de ouders bereid zijn te betalen.

Tijdens mijn verblijf hebben we meegedacht over de beste locatie, de financiën en verdere realisatie van een eventuele 'playschool'. Urmila is bij dit project de drijvende kracht. Onlangs is de playschool officieel geregistreerd. Apart bijgevoegd een opname van het buitenaanzicht van de beschikbare ruimte voor dit doel en foto's van het overige werk.

Voor uw medeleven en steun zeg ik namens het bestuur van de Stichting Een Handreiking heel hartelijk dank!

Truus Nieboer-Jukkema

Nico Rostlaan 11
9721 ZN Groningen.

N.B. Nieuwe donateurs zijn uiteraard hartelijk welkom! Het rekeningnummer van de Stichting is:
NL 66 INGB 0004318436